OBSESIONADOS POR ENCAJAR

16/09/2021

Se ENCAIXAMOS tivemos éxito na vida.

Se nos amoldamos ENCAIXAMOS.

Se ENCAIXAMOS as pezas seremos felices.

E TI, QUE QUERES SER?

Algunhas pinturas nacen no lugar menos pensado, e viaxando, e polos avatares da vida, acaban no lenzo. Ese punto alleo á obra, no que se orixina a arte, pode ser un acto banal, unha experiencia única, quizá un shock, tamén unha novela, un relato, unha canción, unha tendencia, un edificio, a escena dunha película, unha perplexidade, un soño, unha obsesión, unha noticia na radio, un simple obxecto, calquera cousa, en realidade. Nunca é fácil saber onde e como empeza a arte. Os principios sempre son confusos. Resulta máis fácil advertir onde acaba algo que fixar en que momento naceu. En todo caso, tras cada cadro adivíñase unha longa viaxe, unha idea en movemento.

Na pintura de Paula Vincenti a sospeita desa travesía insólita acrecéntase. Éntranche ganas de preguntar «Pero Paula, onde estiveches? Como chegaches ata aquí?». Entendes todo un pouco mellor, con todo, cando che explica que os seus referentes son por unha banda cambiantes, mudables, que a realidade arrastra ata ela por casualidade, e por outra inmutables, como os relatos de Raymond Carver, os deseños gráficos de Barbara Kruger, a gramática de Murakami, a sofisticación de Scott Fitzgerald, os mundos azarosos de Paul Auster, as performance de Sophie Cale, cidades como Nova York ou Nova Orleans , a música de Coltrane, Miles Davis, Liza Minelli, The Beatles, Metallica, ou PJ Harvey.

A intensa viaxe das súas ideas, as influencias, en definitiva, a artista que é ao cabo, volven a súa pintura un gran texto cheo de voces. O seu estilo comparece a miúdo en forma de novela enteira, co seu trescentas quince páxinas, poñamos, e o conxunto de personaxes, tramas, diálogos, metáforas, suposicións, ocultamientos, achados expresivos que caben nesas marxes. O cadro énchese de planos, figuras, obxectos, cores, complexidades, bromas. Parece imperar o caos, pero todo está organizado. As cousas terminan por non ser, como convén na arte, simplemente o que parecen. De feito, tras o que se manifesta como un plan afable, latexa unha idea demoledora. Os universos atractivos, infestados de cores, textos, figuras estilizadas, edificios, mesmo elementos lúdicos, non son senón ao cabo o golpe na nosa cara da sociedade terrible, consumista, devoradora, que creamos.

A necesidade de cambio que calquera arte leva dentro, como razón de ser, seguramente como destino, sitúanos agora ante unha Paula Vincenti que segue preguntándose polo presente, polo lugar que ocupa, o papel que hoxe representa o individuo, como aspira a situarse e sobrevivir #ante o éxito, a incerteza, o individualismo ou o amor romántico en tanto as grandes cuestións nas que o mundo que forxamos considera que reside a identidade. É unha obstinación longamente humana dicir «eu son así». Dá igual como se sexa, ou por que. «Ten, toma un puro. Acéndeo e se alguén!», recomendaba a un amigo un dos personaxes de Pete Kelly?s blues.

Semellante obsesión, a de granjear unha identidade moldeada aos tempos, que cre e eleve o noso lugar no mundo, é un fanatismo que nos empeza a carcomer cada vez máis pronto. Fai un par de anos, no patio do colexio da miña filla, a media tarde, escoitei a un dos seus compañeiros, de case catro anos de idade, dicir que de maior quería ser «psiquiatra», como o seu tío. «E ti, Helena, que queres ser?», expúxenlle á miña filla, esperándome calquera cousa. «Eu nada», respondeu cun xélido interese polo porvir. Nun mundo cheo de individuos ambiciosos, artificiais, insaciables, como os que recrea nesta exposición Vincenti, a aspiración de non ser nada quizá denote certo carácter, gústame pensar.

Xoán Tallón. Xornalista e escritor.

OBSESIONADOS POR ENCAIXAR convídanos a reflexionar sobre a necesidade do ser humano de buscar o seu lugar no mundo. Trátase dunha proposta construída desde a pintura e a creación dixital, usando imaxes de coñecidos clips de construción cos que a artista xoga co seu encaixe e desencaixe como metáfora do lugar ao que cada individuo aspira a ocupar.

En palabras da autora "Este traballo nace dun lugar ao que as nosas crenzas pertencen e da necesidade de querer formar parte, de "encaixar" ou de ?ser alguén?, no complexo armazón social. Unha sociedade onde impera un acusado capitalismo liquido no que as realidades sólidas dos nosos avós desvanecéronse e deron paso a un mundo máis precario, provisional e ansioso de novidades. Nun escenario no que todo sucede tan rápido, no aparecen constantemente novas oportunidades que devalúan as anteriores, ser flexibles, estar preparados para amoldarnos e encaixar á seguinte oportunidade, listos para cambiar de sintonía, é realmente esgotador".

Para esta exposición Paula Vincenti inspirouse na estética do constructivismo, no seu deseño, na súa simplicidade cromática e nalgúns dos seus aspectos conceptuais descontextualizados, tamén no brutalismo. Para iso elixiu imaxes de arquitectura constructivista e brutalista para crear espazos funcionais, desprovistos de adornos, onde o protagonismo ocúpeno conceptos que simbolizan unha serie de ideais contemporáneos. Non son máis que identidades de consumo, ideas abstractas e xenerais que desprazan ao individuo para pertencer a un colectivo e así poder encaixar.

Nada en Buenos Aires en 1969 e afincada en Málaga desde hai máis de vinte e cinco anos, a obra de Paula Vincenti foi exposta en importantes galerías españondas como A Clave de Murcia, a Polígono Gallery ou Yusto Giner en Marbella, en Nova York na Sylvia White, a Uncommon Choises, na Fabien Fryns Fine Art dos Os Ángeles ou na F2 Gallery en Beijing. Presentou os seus traballos no CAC Málaga e no Museo Joaquín Peiteado, e está representada en importantes coleccións privadas e institucionais como a Fundación Unicaja ou a Fundación Benetton.